Συμπαντικά, η κατάσταση του θεατή περιέχει τέσσερα στάδια ως Συμπαντική Νομοτέλεια.

Παθητικότητα: ο άνθρωπος σχεδόν άβουλα εστιάζει στο να ικανοποιήσει τα θέλω των άλλων. Έτσι γίνεται εχθρός του εαυτού του.

Προδοσία (με την ευρεία έννοια): μένουν τα πιστεύω μας και τα επιδιωκόμενά μας απραγματοποίητα. Αισθανόμαστε σαν να μας προδίδει η ίδια η ζωή και οι συμμετέχοντες σε αυτήν.

Αμφιβολία: δεν έχεις εμπιστοσύνη σε κανέναν.

Σύγχυση: σύγχυση χρόνου, νοητική σύγχυση, αποπροσανατολισμός, θολούρα του νου.

Τα ανωτέρω ισχύουν σε προσωπικές σχέσεις, αλλα επεκτείνονται και σε κοινωνίες και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Επειδή ειναι Συμπαντική Νομοτέλεια, αν "πατήσεις" το πρώτο σκαλοπάτι, αυτόματα ακολουθούν και τα άλλα τρία (εκτός αν συνειδητοποιηθείς και διακόψεις την αλληλουχία).
Δεν έχει σημασία αν το αρχικό στάδιο της παθητικότητας είναι κατ' επιλογήν ή έξωθεν επιβεβλημένο (δικαίως ή αδίκως). Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν έτσι κι αλλιώς.

Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται στην κατάσταση του θεατή, είναι πλήρως ταυτισμένος με την οπτική γωνία του εγώ του. Ενός εγώ ανασφαλούς, αγχώδους και φοβισμένου λόγω της ρευστότητας και ... σαθρότητας της φαινομενικότητας του υλικού κόσμου.

Τί ακολουθεί μετά;

Το μόνο φυσικό επακόλουθο είναι η ταύτιση με το ατομικό συμφέρον του εγώ. 
Μετά το τέταρτο στάδιο, της σύγχυσης του θεατή, το "παραζαλισμένο" μυαλό του ατόμου θεωρει ότι ο μόνος τρόπος για να σωθεί είναι να νοιάζεται και να προστατεύει πολύ το εγώ του, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς του στους άλλους. Προσπαθεί να πιαστεί μόνον από αυτό.

Αυτό που δεν καταλαβαίνει όμως είναι ότι η ταύτιση με το στενό ατομικό του συμφέρον είναι εξαιρετικά κοντόφθαλμη.
Βλέπει μόνον το δεντράκι του και αδιαφορεί για το δάσος στο οποίο ανήκει. Αδυνατεί να δει ότι η αδιαφορία του για την καταστροφή του δάσους θα του στοιχίσει στο τέλος και την δική του καταστροφή.
Είναι ακριβώς το "σκεπτικό" των καρκινικών κυττάρων: αποκόπτονται από την συνεργασία με τα υπόλοιπα κύτταρα, θέλουν να επεκταθούν καταστρέφοντας και τα υγιή κύτταρα, αλλά λόγω "κοντόφθαλμης οπτικής" δεν καταλαβαίνουν ότι αν επικρατήσουν και καταστραφεί ο οργανισμός, θα καταστραφούν και τα ίδια.

Μία κυβέρνηση που έχει την πολιτική να ληστέψει τον Πήτερ για να πληρώσει τον Πωλ, μπορεί και βασίζεται στην υποστήριξη του Πωλ.

Μπέρναρντ Σω

Στο τέλος όμως θα καταστραφεί και ο Πήτερ και ο Πωλ.

Τί ακολουθεί μετά;

Η φύση και η ιστορία επαληθεύει ότι κάθε κατάσταση όταν φτάσει σε υπερβολή, αυτοκαταστρέφεται λόγω της αλαζονείας που προκαλεί η ψευδαίσθηση της δύναμης της υπερβολής.

Ἅπαξ γάρ ἐξουσία, ἰσχύν λαβοῦσα, οὐδέν του οἰκείου συμφέροντος κρίνει λυσιτελέστερον.
(κάθε εξουσία όταν γίνει ισχυρή, δεν θεωρεί τίποτα πιό σκόπιμο από το δικό της συμφέρον)
Μένανδρος

Και μετά τί;

Όταν η υπερβολή φτάσει στην μέγιστη έξαρσή της, τότε η κατάσταση γυρίζει στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.
Αυτό είναι ύψιστος Συμπαντικός Νόμος που επαληθεύεται στα πάντα.

Η αντίθετη κατεύθυνση της υπερβολικής ταύτισης με το ατομικό συμφέρον του εγώ είναι η υγιής έκφραση της ατομικότητάς μας με ταυτόχρονο ενδιαφέρον και νοιάξιμο για το καλό του συνόλου στο οποίο ανήκουμε.
Είναι υπέροχο να νοιάζεσαι για το ατομικό σου συμφέρον, αλλά μόνον αν αυτό δεν αποβαίνει εις βάρος του συνόλου και μάλιστα το ωφελεί.

Έχουμε μέλλον ως ανθρωπότητα για να φτάσουμε εκεί.
Στις μέρες που διανύουμε, αφού έχουμε περάσει και τα τέσσερα στάδια της κατάστασης του θεατή, βρισκόμαστε πλέον στην ταύτιση με το ατομικό συμφέρον, χωρίς όμως να έχουμε φτάσει ακόμη στην μέγιστη έξαρση.

Ως ανθρωπότητα πορευόμαστε έτσι.
Ως άτομα όμως, μπορούμε να ακολουθήσουμε μία λιγότερο οδυνηρή πορεία με περισσότερη επίγνωση και συνειδητοποίηση των πράξεών μας και των επιπτώσεών τους στους άλλους.
Αυτό θα ωφελήσει πρώτα απ' όλα εμάς τους ίδιους και ακολούθως το σύνολο.

Ο δρόμος της σωτηρίας είναι πάντα προσωπικός και μετά επεκτείνεται προς το κοινό καλό.

Με το ένα χέρι να αγγίζεις τ' άστρα και με το άλλο να ανακατεύεις την λάσπη.
Μιχάλης Δερτούζος

Η χρυσή εποχή είναι μπροστά μας, όχι πίσω μας.
Σαίξπηρ

Το πόσο αργούμε βέβαια για να φτάσουμε στην (συλλογική) "χρυσή εποχή" εξαρτάται από το πόσο ακόμα θα χάνονται οι αρετές μας μέσα στο ατομικό μας συμφέρον...

Καλό μας θερινό ηλιοστάσιο!!!

Σημείωση: η αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνον αν είναι εμφανής η πηγή.

Ζούμε σε εποχή που αξιολογούμαστε ως ανθρωπότητα αν στην διάρκεια προηγούμενων δεκαετιών χτίσαμε την συνειδητότητά μας σε πέτρα ή σε άμμο.
Ό,τι χτίστηκε σε πέτρα θα διατηρηθεί και ό,τι χτίστηκε σε άμμο θα γκρεμιστεί σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Το χτισμένο σε άμμο δεν το στηρίζει πιά η ενέργεια των καιρών μας. Έτσι από ορατή, υλοποιημένη και σταθεροποιημένη μορφή στην ζωή μας θα μετατραπεί σε "μη ον", δηλαδή ανύπαρκτο. Δεν θα έχει επαρκή ενέργεια για να το τροφοδοτεί, ώστε να υπάρχει στην ζωή μας ως πρόσωπο ή κατάσταση.

Αυτό ισχύει για καταστάσεις και άτομα στην προσωπική ζωή του καθενός, για επιχειρήσεις / οργανισμούς, για πόλεις, για χώρες, για ηπείρους και για όλη την ανθρωπότητα.

Χτίζω σε πέτρα την συνειδητότητά μου αν:

• έχω ως κίνητρο κάθε πράξης μου (λιγότερο ή περισσότερο σημαντικής) κάθε στιγμή μέσα στην καθημερινότητά μου το να λειτουργώ ωφέλιμα για όλους τους συμμετέχοντες και κατ' επέκταση για τους συνανθρώπους μου. Πρώτα για τους γνωστούς και μετά για τους ... αγνώστους
• το ατομικό μου συμφέρον ταυτίζεται με την ηρεμία, γαλήνη, χαρά και με ό,τι συνεισφέρει στην εξέλιξη της ψυχής μου, όπως θα ήθελα να την βιώσω στο σύντομο (μερικές δεκαετίες) πέρασμά μου από το γήινο πεδίο
• υπηρετώ την ανθρωπότητα υπηρετώντας την αλήθεια με απλότητα.
  Νοιάζομαι αν το ατομικό μου συμφέρον βρίσκεται σε ισορροπία με το πολλαπλό, δηλαδή το κοινό όφελος. Αν αυτή η ισορροπία χαλάει, δεν επιλέγω την πράξη.

Χτίζω σε άμμο την συνειδητότητά μου αν:

• έχω ως κίνητρο κάθε πράξης μου μόνο ό,τι θεωρώ χρήσιμο για το Εγώ μου και ό,τι θεωρώ "κτήμα" μου (ανθρώπους, αντικείμενα κλπ)
• το ατομικό μου συμφέρον ταυτίζεται μόνο με το βραχυπρόθεσμο "κέρδος" μου, αδιαφορώντας αν αυτό βλάπτει άλλους ανθρώπους
• χαλάω την ισορροπία ατομικού-πολλαπλού και νοιάζομαι πρωτίστως για το τί θα "αρπάξει" το Εγώ μου

Η ενέργεια μπορεί να στήριζε για μεγάλο χρονικό διάστημα όσους έχτιζαν σε άμμο, διότι υπήρχαν πολλοί που συνεισέφεραν στην στήριξη αυτής της ενέργειας με τις πράξεις τους.
Μπαίνουμε όμως, αργά αλλά σταθερά, σε χρόνους που μόνον ό,τι χτίστηκε σε πέτρα θα διατηρηθεί και αυτό θα φανεί υλοποιημένο στους ... μελλούμενους καιρούς.

Η μεγάλη "παγίδα" είναι η ψευδαίσθηση ότι πολλοί μπορεί να νομίζουν ότι έχτιζαν σε πέτρα, διότι έλεγαν ωραίες θεωρίες και αισθανόντουσαν ... εξυψωμένοι.

Η αιώνια Συμπαντική Αλήθεια όμως λέει ότι μόνο οι πράξεις μας στην καθημερινότητα ρυθμίζουν σε τί χτίζουμε την συνειδητότητά μας.
Τα λόγια και οι θεωρίες δεν έχουν καμμία σημασία, απλώς είναι "έπεα πτερόεντα" για να βαυκαλίζεται και να τέρπεται το Εγώ μας.

• όσοι έχτιζαν σε πέτρα, ας συνεχίσουν. Είναι στέρεο το οικοδόμημά τους
• όσοι έχτιζαν σε άμμο, ας μην θρηνούν πάνω στα ερείπια. Είναι η ευκαιρία για ένα καινούργιο χτίσιμο, πιό υγιές

Μετά από μία κακή σοδειά πρέπει αμέσως να οργώσεις.
Σενέκας

Η υγιής δυσαρέσκεια είναι προάγγελος προόδου.
Γκάντι

Εὖ σοι τὸ μέλλον ἔξει· ἂν τὸ παρὸν εὖ τιθῆς
(το μέλλον σου θα είναι καλό, αν τακτοποιήσεις καλά το παρόν)
Ισοκράτης

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ!!!

Σημείωση: η αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνον αν είναι εμφανής η πηγή

Ευτυχία = ευ-στάση απέναντι στην τύχη (για να έρχονται τα γεγονότα ευνοϊκά)

Πώς όμως συνδέεται το θάρρος με την ευτυχία;

Γιατί κάποιοι έχουν θάρρος και τόλμη στην ζωή και άλλοι θράσος και δειλία;

Όλα ξεκινούν από την σωστή αυτοεκτίμηση, δηλαδή να μπορούμε να αξιολογούμε αντικειμενικά και εύστοχα τις ικανότητές μας και τις αδυναμίες μας.

Αν γνωρίζεις τις ικανότητές σου, δεν επιτρέπεις να σε υποτιμούν, να σε εκμεταλλεύονται και να σε χειρίζονται.
Σε περιόδους που τα πράγματα γίνονται δύσκολα για εσένα και φαίνεται να είσαι ο "χαμένος του παιχνιδιού" γνωρίζεις ότι μπορείς να επανέλθεις και να βρεις λύσεις στα θέματά σου, διότι ακόμα και αν χαθούν όλα τα άλλα οι ικανότητες του ανθρώπου ΔΕΝ χάνονται. Είναι ο θησαυρός του, που τον συνοδεύει σε όλη του την ζωή, ανεξάρτητα από τις εξωτερικές συνθήκες.

Αν γνωρίζεις τις αδυναμίες σου, φροντίζεις να παίρνεις διδάγματα και μαθήματα από τα ανεπιθύμητα γεγονότα που προκύπτουν όταν λειτουργείς με αυτές και δεν τα επαναλαμβάνεις.

Αν γίνει αυτό το πρώτο βήμα σωστά, σύμφωνα με τους Συμπαντικούς Νόμους, ενεργοποιείται αυτόματα ο αυτοσεβασμός και η αυτοπεποίθηση.
Η θετική αυτοπεποίθηση ελευθερώνει δύο δυνάμεις: το θάρρος και την τόλμη.
Με θάρρος και τόλμη μπορεις να ανταποκριθείς αποτελεσματικά σε οποιαδήποτε δυσκολία. Αυτό δίνει ευ-στάση απέναντι στην τύχη και ο δρόμος ειναι πάντα ανοικτός για εσένα.
Η τύχη βοηθάει πάντα τους θαρραλέους και τους τολμηρούς!

Αν όμως ΔΕΝ γνωρίζεις αντικειμενικά τις ικανότητές σου, απαξιώνεις μόνος σου τον εαυτό σου (χαμηλή αυτοεκτίμηση) ή εμπλέκεσαι σε φαντασιώσεις ότι έχεις ικανότητες που δεν έχεις και οδηγείσαι σε λάθος μονοπάτια (φαινομενικά υψηλή αυτοεκτίμηση).

Αν δεν γνωρίζεις τις αδυναμίες σου, δεν προφυλάσσεσαι από αυτές, είσαι έρμαιό τους και παρασύρεσαι σε παρορμητικές και ανεξέλεγκτες συμπεριφορές.
Τότε ελευθερώνεται το θράσος και η δειλία και βασανίζεις πρώτα τον εαυτό σου και μετά τους άλλους.

Το 2023, ως παγκόσμιο έτος 7 (αριθμός εσωτερικής σοφίας) ζητεί βαθύτερες συνειδητοποιήσεις, αλλαγή τρόπου σκέψης όπου δεν είναι λειτουργικός, σκεπτόμενη δράση, όχι βιαστικές και παρορμητικές κινήσεις και αλλαγή νοοτροπίας και συμπεριφοράς όταν η υπάρχουσα μας οδηγεί σε αδιέξοδα, με τελικό ζητουμενο να γίνει η ζωή μας πιό απλή και ευχάριστα αποτελεσματική.
Στο τέλος τους έτους 7 (2023) μπορεί να είμαστε λίγο "τσαλακωμένοι", αλλά θα είμαστε και πολύ πιό "σοφοί".
Η εσωτερική σοφία αποκτιέται συνήθως μέσα από δύσκολα βιώματα, αλλά το δίδαγμα μένει για πάντα μέσα μας και είναι το μόνο που μπορεί να μας πάει παραπέρα στην εξέλιξή μας ως άτομα και ως ανθρωπότητα.

Βέβαια τον σημαντικότερο ρόλο παίζουν οι προσωπικοί αριθμοί του καθενός (προσωπικός αριθμός έτους - προσωπική χροιά - προσωπική πνευματική γέφυρα), αλλά επειδή είμαστε μέρος ενός άρρηκτα συνδεδεμένου συνόλου, σίγουρα είμαστε και στην επιρροή του παγκόσμιου γίγνεσθαι και του έτους 7.

Όπου υπάρχουν ερείπια, εκεί υπάρχει ελπίδα για θησαυρούς.
Ρούμι (Πέρσης ποιητής)

Κι αν εξεράθη το κλαρί, πάντα χλωρή είναι η ρίζα
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

Σε αυτές τις συνθήκες τα "ευχολόγια" δεν είναι αρκετά.
Το θάρρος και η τόλμη όμως είναι, με αυτά θα πορευτούμε και με αυτά θα νικήσουμε.

ΕΙΘΕ!

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Σημείωση: η αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνον αν είναι εμφανής η πηγή.

Ωραίο = αυτό που είναι στην ώρα του, την κατάλληλη στιγμή.

Το χάος επικρατεί σε προσωπικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο μόνον όταν έρθει η ... ώρα του, με σκοπό την επίτευξη μιάς ισορροπίας όταν η υπάρχουσα έχει ήδη χαθεί.

Προς τί λοιπόν ο θρήνος και ο οδυρμός;

Πέρα από το αρχικό ξάφνιασμα που σίγουρα προκαλεί, είναι αρκετά εύκολο να αντιληφθούμε, με λίγη ειλικρίνεια και εντιμότητα απέναντι στον εαυτό μας πρώτα απ' όλα και μετά προς τους άλλους, ότι ήδη πολλά πράγματα ΔΕΝ πήγαιναν καλά.
Άρα το χάος είναι όχι απλώς αναπόφευκτο, αλλα και ωφέλιμο τελικά. 
Η ανθρωπότητα έχει περάσει κατά καιρούς πάρα πολλες χαοτικές καταστάσεις. Το επόμενο στάδιο μετά το χάος, μπορεί να μην ήταν η "τέλεια" κατάσταση, ήταν όμως ένα βήμα που μας προχώρησε εξελικτικά. Το ίδιο συμβαίνει και στην προσωπική ζωή του καθενός.

Το χάος το ζούμε ΜΟΝΟΝ έχουν μαζευτεί πολλα πράγματα "κάτω απ' το χαλί", διότι δεν θέλαμε ή δεν μας βόλευε να τα αντιμετωπίσουμε και να τα λύσουμε.
Αυτό συμβαίνει όταν χρειάζονται αλλαγές στην ζωή μας, το γνωρίζουμε κατά βάθος, το καταλαβαίνουμε, αλλα δεν τολμάμε να το κάνουμε για να μην διασαλευτεί η υποτιθέμενη ισορροπία στην καθεστηκυία τάξη που μας δίνει ψευδαίσθηση ασφάλειας (εμφανής-φαινομενική αρμονία).

Αν όμως δεν γίνουν αλλαγές, έστω και μέσα από χαοτικές καταστάσεις, τότε είμαστε ολοκληρωτικά χαμένοι.
Η προσκόλληση σε κάτι χτισμένο σε σαθρό έδαφος ή μη λειτουργικό πιά, οδηγεί σε θάνατο -κυριολεκτικά ή μεταφορικά- κάθε κοινωνίας.

Τίποτα δεν μαραίνεται πιό γρήγορα από τις δάφνες πάνω στις οποίες επαναπαυόμαστε (Πέρσι Σέλλεϋ)

Αν εμείς δεν κάνουμε αλλαγές με την θέλησή μας, τότε αναλαμβάνει το ... αγαπημένο Σύμπαν να μας τις προκαλέσει, με τρόπο που δεν θα μπορουμε πιά να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε την αναγκαιότητά τους.

Πάντα στο δυαδικό σύστημα του Σύμπαντος (στο οποίο βασίστηκε και η λειτουργία των ηλεκτρονικών υπολογιστών) υπάρχουν δύο δρόμοι: της Αρετής και της Κακίας (Μύθος Ήρωα Ηρακλή).

Ο δρόμος της Κακίας, που είναι ελκυστικός μεν, λόγω της ευκολίας του, αλλά πάντα καταστρεπτικός στο τέλος, είναι:

• πανικός και αίσθηση ότι γκρεμίζεται ο κόσμος (ποιός κόσμος;;;)
• μεγάλη ανησυχία έως απόγνωση για το μέλλον
• κριτική σε καταστάσεις μόνον με βάση την φαινομενικότητα και δημιουργία ακραίων συμπεριφορών λόγω υπερβολικού φόβου "ντυμένου" με τον μανδύα της προάσπισης αξιών. Αξίες βεβαίως και υπάρχουν και έχουμε την ιερή υποχρέωση να τις υπερασπιζόμαστε, αρκεί πρώτα να εξετάσουμε από πού προέρχονται (συμπαντικές ή γήινες)

Ο δρόμος της Αρετής σε χαοτικές καταστάσεις είναι:

• να παραμένουμε ψύχραιμοι χωρίς πανικό
• να αντιλαμβανόμαστε ότι το μόνο που μπορεί να χαθεί είναι αυτό που ΔΕΝ λειτουργούσε σωστά, το ψεύτικο, το συμβατικό, το προσποιητό, το κοινωνικά κατασκευασμένο για να εξυπηρετεί κάποιους αλλά όχι την ανθρώπινη ύπαρξη
• ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ, ΓΝΗΣΙΟ ΚΑΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ ΠΟΤΕ!
  Άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας για το ότι θα χάσουμε κάτι πολύτιμο και αναντικατάστατο.

Κατ' επέκταση, σε χαοτικές καταστάσεις καλούμαστε να επιλέξουμε:

• αν έχουμε την οπτική γωνία του αλυσοδεμένου στο Σπήλαιο του Πλάτωνα, που βλέπει μόνον τον κόσμο των σκιών και διαπληκτίζεται με άλλους για το ποιά σκιά είναι καλύτερη, ή
• την οπτική γωνία του Σοφού, που βγήκε έξω από το Σπήλαιο και είδε την ουσία των όντων και όχι την σκιά τους

Ως ανθρωπότητα κάποτε θα βγουμε όλοι από το Σπήλαιο του Πλάτωνα. Η διαφορά είναι ότι ο Σοφός θα ξεκλειδώσει πιό εύκολα τις αλυσίδες του μέσω της αληθινής γνώσης και της πρακτικής εφαρμογής της, ενώ ο αλυσοδεμένος θα ματώσει ψυχή τε και σώματι πολλές φορές μέσα στον κύκλο των ενσαρκώσεων για να το καταφέρει. Αυτή είναι και η μόνη μας επιλογή στο γήινο πεδίο.

Μέσα στην αναστάτωση του χάους ανακαλύπτουμε τί είμαστε, αν είμαστε κάτι (Orson Scott Card)
Το χάος γεννάει την τάξη (Φρήντριχ Νίτσε)
Οι δειλοί πεθαίνουν πολλές φορές πριν τον θάνατό τους (Σαίξπηρ)

Η αφανής αρμονία περικλείεται μέσα στην φαινομενικότητα του χάους και γίνεται αντιληπτή σε όποιον δεν εστιάζει στις σκιές.

Εμείς ψάχνουμε την αφανή αρμονία, που είναι ανώτερη της φανερής. Η αύξηση του φωτός μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο αυτήν την νοητική μας αναγέννηση συμβολίζει.

Καλό μας χειμερινό ηλιοστάσιο!!!

Σημείωση: η αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνον αν είναι εμφανής η πηγή