Ευτυχία = ευ-στάση απέναντι στην τύχη (για να έρχονται τα γεγονότα ευνοϊκά)

Πώς όμως συνδέεται το θάρρος με την ευτυχία;

Γιατί κάποιοι έχουν θάρρος και τόλμη στην ζωή και άλλοι θράσος και δειλία;

Όλα ξεκινούν από την σωστή αυτοεκτίμηση, δηλαδή να μπορούμε να αξιολογούμε αντικειμενικά και εύστοχα τις ικανότητές μας και τις αδυναμίες μας.

Αν γνωρίζεις τις ικανότητές σου, δεν επιτρέπεις να σε υποτιμούν, να σε εκμεταλλεύονται και να σε χειρίζονται.
Σε περιόδους που τα πράγματα γίνονται δύσκολα για εσένα και φαίνεται να είσαι ο "χαμένος του παιχνιδιού" γνωρίζεις ότι μπορείς να επανέλθεις και να βρεις λύσεις στα θέματά σου, διότι ακόμα και αν χαθούν όλα τα άλλα οι ικανότητες του ανθρώπου ΔΕΝ χάνονται. Είναι ο θησαυρός του, που τον συνοδεύει σε όλη του την ζωή, ανεξάρτητα από τις εξωτερικές συνθήκες.

Αν γνωρίζεις τις αδυναμίες σου, φροντίζεις να παίρνεις διδάγματα και μαθήματα από τα ανεπιθύμητα γεγονότα που προκύπτουν όταν λειτουργείς με αυτές και δεν τα επαναλαμβάνεις.

Αν γίνει αυτό το πρώτο βήμα σωστά, σύμφωνα με τους Συμπαντικούς Νόμους, ενεργοποιείται αυτόματα ο αυτοσεβασμός και η αυτοπεποίθηση.
Η θετική αυτοπεποίθηση ελευθερώνει δύο δυνάμεις: το θάρρος και την τόλμη.
Με θάρρος και τόλμη μπορεις να ανταποκριθείς αποτελεσματικά σε οποιαδήποτε δυσκολία. Αυτό δίνει ευ-στάση απέναντι στην τύχη και ο δρόμος ειναι πάντα ανοικτός για εσένα.
Η τύχη βοηθάει πάντα τους θαρραλέους και τους τολμηρούς!

Αν όμως ΔΕΝ γνωρίζεις αντικειμενικά τις ικανότητές σου, απαξιώνεις μόνος σου τον εαυτό σου (χαμηλή αυτοεκτίμηση) ή εμπλέκεσαι σε φαντασιώσεις ότι έχεις ικανότητες που δεν έχεις και οδηγείσαι σε λάθος μονοπάτια (φαινομενικά υψηλή αυτοεκτίμηση).

Αν δεν γνωρίζεις τις αδυναμίες σου, δεν προφυλάσσεσαι από αυτές, είσαι έρμαιό τους και παρασύρεσαι σε παρορμητικές και ανεξέλεγκτες συμπεριφορές.
Τότε ελευθερώνεται το θράσος και η δειλία και βασανίζεις πρώτα τον εαυτό σου και μετά τους άλλους.

Το 2023, ως παγκόσμιο έτος 7 (αριθμός εσωτερικής σοφίας) ζητεί βαθύτερες συνειδητοποιήσεις, αλλαγή τρόπου σκέψης όπου δεν είναι λειτουργικός, σκεπτόμενη δράση, όχι βιαστικές και παρορμητικές κινήσεις και αλλαγή νοοτροπίας και συμπεριφοράς όταν η υπάρχουσα μας οδηγεί σε αδιέξοδα, με τελικό ζητουμενο να γίνει η ζωή μας πιό απλή και ευχάριστα αποτελεσματική.
Στο τέλος τους έτους 7 (2023) μπορεί να είμαστε λίγο "τσαλακωμένοι", αλλά θα είμαστε και πολύ πιό "σοφοί".
Η εσωτερική σοφία αποκτιέται συνήθως μέσα από δύσκολα βιώματα, αλλά το δίδαγμα μένει για πάντα μέσα μας και είναι το μόνο που μπορεί να μας πάει παραπέρα στην εξέλιξή μας ως άτομα και ως ανθρωπότητα.

Βέβαια τον σημαντικότερο ρόλο παίζουν οι προσωπικοί αριθμοί του καθενός (προσωπικός αριθμός έτους - προσωπική χροιά - προσωπική πνευματική γέφυρα), αλλά επειδή είμαστε μέρος ενός άρρηκτα συνδεδεμένου συνόλου, σίγουρα είμαστε και στην επιρροή του παγκόσμιου γίγνεσθαι και του έτους 7.

Όπου υπάρχουν ερείπια, εκεί υπάρχει ελπίδα για θησαυρούς.
Ρούμι (Πέρσης ποιητής)

Κι αν εξεράθη το κλαρί, πάντα χλωρή είναι η ρίζα
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

Σε αυτές τις συνθήκες τα "ευχολόγια" δεν είναι αρκετά.
Το θάρρος και η τόλμη όμως είναι, με αυτά θα πορευτούμε και με αυτά θα νικήσουμε.

ΕΙΘΕ!

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Σημείωση: η αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνον αν είναι εμφανής η πηγή.

Ωραίο = αυτό που είναι στην ώρα του, την κατάλληλη στιγμή.

Το χάος επικρατεί σε προσωπικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο μόνον όταν έρθει η ... ώρα του, με σκοπό την επίτευξη μιάς ισορροπίας όταν η υπάρχουσα έχει ήδη χαθεί.

Προς τί λοιπόν ο θρήνος και ο οδυρμός;

Πέρα από το αρχικό ξάφνιασμα που σίγουρα προκαλεί, είναι αρκετά εύκολο να αντιληφθούμε, με λίγη ειλικρίνεια και εντιμότητα απέναντι στον εαυτό μας πρώτα απ' όλα και μετά προς τους άλλους, ότι ήδη πολλά πράγματα ΔΕΝ πήγαιναν καλά.
Άρα το χάος είναι όχι απλώς αναπόφευκτο, αλλα και ωφέλιμο τελικά. 
Η ανθρωπότητα έχει περάσει κατά καιρούς πάρα πολλες χαοτικές καταστάσεις. Το επόμενο στάδιο μετά το χάος, μπορεί να μην ήταν η "τέλεια" κατάσταση, ήταν όμως ένα βήμα που μας προχώρησε εξελικτικά. Το ίδιο συμβαίνει και στην προσωπική ζωή του καθενός.

Το χάος το ζούμε ΜΟΝΟΝ έχουν μαζευτεί πολλα πράγματα "κάτω απ' το χαλί", διότι δεν θέλαμε ή δεν μας βόλευε να τα αντιμετωπίσουμε και να τα λύσουμε.
Αυτό συμβαίνει όταν χρειάζονται αλλαγές στην ζωή μας, το γνωρίζουμε κατά βάθος, το καταλαβαίνουμε, αλλα δεν τολμάμε να το κάνουμε για να μην διασαλευτεί η υποτιθέμενη ισορροπία στην καθεστηκυία τάξη που μας δίνει ψευδαίσθηση ασφάλειας (εμφανής-φαινομενική αρμονία).

Αν όμως δεν γίνουν αλλαγές, έστω και μέσα από χαοτικές καταστάσεις, τότε είμαστε ολοκληρωτικά χαμένοι.
Η προσκόλληση σε κάτι χτισμένο σε σαθρό έδαφος ή μη λειτουργικό πιά, οδηγεί σε θάνατο -κυριολεκτικά ή μεταφορικά- κάθε κοινωνίας.

Τίποτα δεν μαραίνεται πιό γρήγορα από τις δάφνες πάνω στις οποίες επαναπαυόμαστε (Πέρσι Σέλλεϋ)

Αν εμείς δεν κάνουμε αλλαγές με την θέλησή μας, τότε αναλαμβάνει το ... αγαπημένο Σύμπαν να μας τις προκαλέσει, με τρόπο που δεν θα μπορουμε πιά να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε την αναγκαιότητά τους.

Πάντα στο δυαδικό σύστημα του Σύμπαντος (στο οποίο βασίστηκε και η λειτουργία των ηλεκτρονικών υπολογιστών) υπάρχουν δύο δρόμοι: της Αρετής και της Κακίας (Μύθος Ήρωα Ηρακλή).

Ο δρόμος της Κακίας, που είναι ελκυστικός μεν, λόγω της ευκολίας του, αλλά πάντα καταστρεπτικός στο τέλος, είναι:

• πανικός και αίσθηση ότι γκρεμίζεται ο κόσμος (ποιός κόσμος;;;)
• μεγάλη ανησυχία έως απόγνωση για το μέλλον
• κριτική σε καταστάσεις μόνον με βάση την φαινομενικότητα και δημιουργία ακραίων συμπεριφορών λόγω υπερβολικού φόβου "ντυμένου" με τον μανδύα της προάσπισης αξιών. Αξίες βεβαίως και υπάρχουν και έχουμε την ιερή υποχρέωση να τις υπερασπιζόμαστε, αρκεί πρώτα να εξετάσουμε από πού προέρχονται (συμπαντικές ή γήινες)

Ο δρόμος της Αρετής σε χαοτικές καταστάσεις είναι:

• να παραμένουμε ψύχραιμοι χωρίς πανικό
• να αντιλαμβανόμαστε ότι το μόνο που μπορεί να χαθεί είναι αυτό που ΔΕΝ λειτουργούσε σωστά, το ψεύτικο, το συμβατικό, το προσποιητό, το κοινωνικά κατασκευασμένο για να εξυπηρετεί κάποιους αλλά όχι την ανθρώπινη ύπαρξη
• ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ, ΓΝΗΣΙΟ ΚΑΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ ΠΟΤΕ!
  Άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας για το ότι θα χάσουμε κάτι πολύτιμο και αναντικατάστατο.

Κατ' επέκταση, σε χαοτικές καταστάσεις καλούμαστε να επιλέξουμε:

• αν έχουμε την οπτική γωνία του αλυσοδεμένου στο Σπήλαιο του Πλάτωνα, που βλέπει μόνον τον κόσμο των σκιών και διαπληκτίζεται με άλλους για το ποιά σκιά είναι καλύτερη, ή
• την οπτική γωνία του Σοφού, που βγήκε έξω από το Σπήλαιο και είδε την ουσία των όντων και όχι την σκιά τους

Ως ανθρωπότητα κάποτε θα βγουμε όλοι από το Σπήλαιο του Πλάτωνα. Η διαφορά είναι ότι ο Σοφός θα ξεκλειδώσει πιό εύκολα τις αλυσίδες του μέσω της αληθινής γνώσης και της πρακτικής εφαρμογής της, ενώ ο αλυσοδεμένος θα ματώσει ψυχή τε και σώματι πολλές φορές μέσα στον κύκλο των ενσαρκώσεων για να το καταφέρει. Αυτή είναι και η μόνη μας επιλογή στο γήινο πεδίο.

Μέσα στην αναστάτωση του χάους ανακαλύπτουμε τί είμαστε, αν είμαστε κάτι (Orson Scott Card)
Το χάος γεννάει την τάξη (Φρήντριχ Νίτσε)
Οι δειλοί πεθαίνουν πολλές φορές πριν τον θάνατό τους (Σαίξπηρ)

Η αφανής αρμονία περικλείεται μέσα στην φαινομενικότητα του χάους και γίνεται αντιληπτή σε όποιον δεν εστιάζει στις σκιές.

Εμείς ψάχνουμε την αφανή αρμονία, που είναι ανώτερη της φανερής. Η αύξηση του φωτός μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο αυτήν την νοητική μας αναγέννηση συμβολίζει.

Καλό μας χειμερινό ηλιοστάσιο!!!

Σημείωση: η αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνον αν είναι εμφανής η πηγή

Πώς καταλαβαίνουμε στην πράξη αν πορευθήκαμε μέχρι τώρα καλά στην ζωή μας επί της ουσίας και όχι φαινομενικά;

Μακροζωία ή όχι;

Η φύση μας δανείζει ενέργεια (αιθέρας στα ελληνικά, chi στα κινέζικα, πράνα στα σανσκριτικά) για να μπορέσει η ψυχή μέσω του φυσικού σώματος να ζήσει την εμπειρία της γήινης ενσάρκωσης και να εξελιχθεί μέσα από αυτήν.
Αν ο τρόπος που διαχειριζόμαστε εμείς αυτήν την ενέργεια δεν χρησιμεύει σε κάτι, δεν "πιάνει τόπο", η φύση αποσύρει αυτήν την ενέργεια από εμάς και η ενσάρκωση τελειώνει. 
Η φύση δεν σπαταλάει ποτέ την ενέργειά της άσκοπα.

Προς αποφυγήν παρανοήσεων, να διευκρινίσουμε εδώ ότι η μακροζωία δίνεται από την φύση
α) όταν η διαχείριση της ενέργειας ζωτικότητάς μας είναι ωφέλιμη για εμάς και κατ' επέκταση για τους άλλους (γενικά εύκολο βίωμα ζωής)
β) όταν η ψυχή πρέπει να ξεχρεώσει αρκετά βαρύ αντιπεπονθός (κάρμα), οπότε δίνεται ... παράταση χρόνου για να επιτευχθεί αυτό (πολυ δύσκολο βίωμα ζωής εσωτερικά ή και εξωτερικά).

Άρα η αρχική ερώτηση είναι στην κυριολεξία ζήτημα ζωής ή θανάτου...

Πορευόμαστε καλά στην ζωή μας και βάζουμε σε γενικές γραμμές σωστές βάσεις για μακροζωία (εκτός κάποιων πολύ εξειδικευμένων περιπτώσεων) αν με το πέρασμα των ετών αλλάζει ο τρόπος που επεξεργαζόμαστε τις εμπειρίες και τα βιώματά μας και γίνεται ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟΣ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΣ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΣ για εμάς και τους γύρω μας.
Μπορεί οι δυσκολίες που ζούμε να είναι επί της ουσίας οι ίδιες με διαφορετικό "ένδυμα" κάθε φορά, αλλά εμείς, αξιοποιώντας ό,τι έχουμε μάθει στα χρόνια που ζήσαμε, καταφέρνουμε να τα κάνουμε όλα πιό απλά με λιγότερο πόνο, κόπο και ... δάκρυα.

• τα δύσκολα παιδικά-εφηβικά βιώματά μας αναπαράγονται στην πορεία της ζωής μέσω άλλων γεγονότων και μας ταράζουν, μας αποσυντονίζουν, μας δημιουργουν σύγχυση και ενίοτε ... πανικό. Είμαστε ακόμα μέσα μας μικρά ανήμπορα παιδάκια ή τώρα έχουμε την οπτική γωνία του ενήλικα που βρισκει πιό εύκολα λύσεις;
  Φαίνεται εύκολο, αλλα στην πράξη δεν είναι
• διαχειριζόμαστε τις προσωπικές, φιλικές, συγγενικές και επαγγελματικές μας σχέσεις με τον ίδιο τρόπο όπως παλαιότερα ή αποκτήσαμε μέσα από την εμπειρία των ετών ζωής μας γνώση αρκετή ώστε να πετυχαίνουμε το ζητούμενό μας πιό εύκολα και λιγότερο οδυνηρά για εμάς;
• έχουμε καταφέρει μέσα από νέα οπτική γωνία διαχείρισης της ζωής μας να έχουμε ένα περίσσευμα χρόνου (έστω και λίγο) μέσα στην καθημερινότητα για να αισθανόμαστε και χαρά, ανεμελιά, ξεγνοιασιά, ζωντάνια και απόλαυση;

Η επίτευξη όλων αυτών είναι μία αργή και σταδιακή διαδικασία που γίνεται βήμα-βήμα σε κάθε χρόνο που ζούμε.
Η φύση δεν κάνει άλματα, αλλά αργά και σταθερά βήματα για να έχει διάρκεια το αποτέλεσμα.

Αν βλέπουμε αυτήν την πρόοδο στην ζωή μας (είναι κυρίως εσωτερική κατάσταση και μετά γίνεται αντιληπτή στους άλλους), τότε αξιοποιούμε την ενέργεια ζωτικότητας που μας δίνει η φύση δημιουργικά και θα συνεχίσει να μας την δίνει.

Αν όχι, τότε είναι ευκαιρία να αρχίσουμε την αλλαγή μας. Ποτέ δεν είναι αργά για κάτι τέτοιο.

* σε περίπτωση που η μακροζωία δίνεται για εξόφληση βαριών καρμικών υποχρεώσεων ο δρόμος είναι ίδιος, αλλά τα βιώματα είναι πολύ πιό δύσκολα

* οι άνθρωποι που φεύγουν από το γήινο πεδίο σε νεαρή ηλικία (βρεφική / παιδική / εφηβική κλπ) έχουν εκπληρώσει τον σκοπό της ενσάρκωσής τους σε χρονικό διάστημα που φαίνεται πολύ μικρό ή και άδικο στην δική μας οπτική γωνία.
Πάντα υπάρχει Θείο σχέδιο και Θείος σκοπός πίσω από κάθε τί, αλλά δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε εμείς, διότι δεν γνωρίζουμε όλα τα δεδομένα (το συγκεκριμένο σημείο έχει ευρύτερη ανάλυση, που ξεφεύγει από τον σκοπό του παρόντος άρθρου).

Η απάντηση στο προαιώνιο ερώτημα "να ζει κανείς ή να μην ζει" είναι: ΝΑΙ, αλλά να είσαι παίκτης που καταλαβαίνει και εφαρμόζει τους κανόνες (που προαναφέραμε).

ΖΩΗ = άλλο βίωμα της ίδιας εμπειρίας

Ένα "παιχνίδι" είναι. Μπορούμε να το καταφέρουμε, διότι εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς πώς θα το παίξουμε.

ΚΑΛΗ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ!!!

Σημείωση: η αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνον αν είναι εμφανής η πηγή

Βαρεμάρα σημαίνει δεν έχω διάθεση να κάνω κάτι.
Πλήξη είναι το τελευταίο στάδιο της βαρεμάρας.
Το ζητούμενο είναι να εφαρμόσουμε το ... "προλαμβάνειν είναι κάλλιον του θεραπεύειν".

Κωνσταντίνος Καβάφης, "Μονοτονία"

Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
οι όμοιες στιγμές μάς βρίσκουνε και μας αφήνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

Όμως η βαρεμάρα υπάρχει και μάλιστα έντονα σε κάποιες φάσεις της ζωής στο γήινο πεδίο.

Το να μην την αποδεχόμαστε ή να προσπαθούμε ενοχικά και αναποτελεσματικά βεβαίως να την καταπολεμήσουμε με τεχνάσματα δεν λύνει το θέμα, αλλά το μεγεθύνει.

Για να υπάρχει στην ζωή μας κάποιες φορές, θα έχει νόημα και σκοπό, διότι τα πάντα εν Σοφία εποιήθησαν.

• Γιατί βαριόμαστε σε βαθύτερο επίπεδο;
• Τί θέλει η ψυχή μας να μας πει μέσα από αυτή την κατάσταση;

Το μήνυμα της ψυχής μέσα από την κατάσταση της βαρεμάρας, σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής μας είναι:
έχω πάρει ό,τι έχω να πάρω από αυτό.

Η βαρεμάρα είναι ένδειξη ότι έχουμε πάρει την εμπειρία και το μάθημα και είναι ωφέλιμο για εμάς να προχωρήσουμε σε κάτι άλλο.

Πρακτικά:

• σταματάμε να κατακρίνουμε τον εαυτό μας επειδή ... βαριέται
• επιτρέπουμε στον εαυτό μας να παραμένει σε αυτήν την κατάσταση για κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα, όχι πολύ μεγάλο όμως
• σε αυτό το χρονικό διάστημα επεξεργαζόμαστε εσωτερικά την εμπειρία - τομέα που μας κάνει να βαριόμαστε και εντοπίζουμε σε ποιά σημεία αυτή η εμπειρία έχει κλείσει μέσα μας, έχει ολοκληρωθεί, δεν έχει να μας προσφέρει κάτι παραπάνω.
  Σε αυτήν την φάση είναι απαραίτητη η ακεραιότητα, δηλαδή ειλικρίνεια και εντιμότητα απέναντι στον εαυτό μας.
  Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να κοροϊδέψουμε δύο πράγματα: τον εαυτό μας και τον θεό.
  Αν ακούσουμε ειλικρινά τον εαυτό μας, πέρα από κοινωνικά και γήινα "πρέπει", θα μας πει την αλήθεια.
• εδώ έρχεται το Θεϊκό μήνυμα της βαρεμάρας:
  • τί αλλαγές πρέπει να κάνω στην ζωή μου;
  • σε ποιές νέες εμπειρίες χρειάζεται να ανοιχτώ;
  • τί πρέπει να τολμήσω;
  • ποιά στερεότυπα και παγιωμένες αντιλήψεις πρέπει να ξεπεράσω;

Αν απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα ... αργά και σταθερά, έχουμε ελπίδες να προχωρήσουμε σε μία ζωή που θα περιέχει περισσότερη ευχαρίστηση - ικανοποίηση - απόλαυση.

Αλλιώς, ας έχουμε υπόψιν μας ότι η μακροχρόνια κατάσταση της βαρεμάρας είναι νοσηρή και στο τέλος νοσεί και το φυσικό μας σώμα.
Η βαρεμάρα είναι Θεϊκή αλλά μέχρι να μας μεταφέρει το μήνυμά της και να πάρουμε αποφάσεις.
Από κει και πέρα υπηρετεί το σκότος και όχι το φως!

Κάθε ηλίθιος μπορεί να αντιμετωπίσει μία κρίση - είναι η καθημερινή ζωή που σε φθείρει.
Αντόν Τσέχωφ

ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ!!!

Σημείωση: η αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνον αν είναι εμφανής η πηγή