Ωραίο μου χάος!

Ωραίο = αυτό που είναι στην ώρα του, την κατάλληλη στιγμή.

Το χάος επικρατεί σε προσωπικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο μόνον όταν έρθει η ... ώρα του, με σκοπό την επίτευξη μιάς ισορροπίας όταν η υπάρχουσα έχει ήδη χαθεί.

Προς τί λοιπόν ο θρήνος και ο οδυρμός;

Πέρα από το αρχικό ξάφνιασμα που σίγουρα προκαλεί, είναι αρκετά εύκολο να αντιληφθούμε, με λίγη ειλικρίνεια και εντιμότητα απέναντι στον εαυτό μας πρώτα απ' όλα και μετά προς τους άλλους, ότι ήδη πολλά πράγματα ΔΕΝ πήγαιναν καλά.
Άρα το χάος είναι όχι απλώς αναπόφευκτο, αλλα και ωφέλιμο τελικά. 
Η ανθρωπότητα έχει περάσει κατά καιρούς πάρα πολλες χαοτικές καταστάσεις. Το επόμενο στάδιο μετά το χάος, μπορεί να μην ήταν η "τέλεια" κατάσταση, ήταν όμως ένα βήμα που μας προχώρησε εξελικτικά. Το ίδιο συμβαίνει και στην προσωπική ζωή του καθενός.

Το χάος το ζούμε ΜΟΝΟΝ έχουν μαζευτεί πολλα πράγματα "κάτω απ' το χαλί", διότι δεν θέλαμε ή δεν μας βόλευε να τα αντιμετωπίσουμε και να τα λύσουμε.
Αυτό συμβαίνει όταν χρειάζονται αλλαγές στην ζωή μας, το γνωρίζουμε κατά βάθος, το καταλαβαίνουμε, αλλα δεν τολμάμε να το κάνουμε για να μην διασαλευτεί η υποτιθέμενη ισορροπία στην καθεστηκυία τάξη που μας δίνει ψευδαίσθηση ασφάλειας (εμφανής-φαινομενική αρμονία).

Αν όμως δεν γίνουν αλλαγές, έστω και μέσα από χαοτικές καταστάσεις, τότε είμαστε ολοκληρωτικά χαμένοι.
Η προσκόλληση σε κάτι χτισμένο σε σαθρό έδαφος ή μη λειτουργικό πιά, οδηγεί σε θάνατο -κυριολεκτικά ή μεταφορικά- κάθε κοινωνίας.

Τίποτα δεν μαραίνεται πιό γρήγορα από τις δάφνες πάνω στις οποίες επαναπαυόμαστε (Πέρσι Σέλλεϋ)

Αν εμείς δεν κάνουμε αλλαγές με την θέλησή μας, τότε αναλαμβάνει το ... αγαπημένο Σύμπαν να μας τις προκαλέσει, με τρόπο που δεν θα μπορουμε πιά να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε την αναγκαιότητά τους.

Πάντα στο δυαδικό σύστημα του Σύμπαντος (στο οποίο βασίστηκε και η λειτουργία των ηλεκτρονικών υπολογιστών) υπάρχουν δύο δρόμοι: της Αρετής και της Κακίας (Μύθος Ήρωα Ηρακλή).

Ο δρόμος της Κακίας, που είναι ελκυστικός μεν, λόγω της ευκολίας του, αλλά πάντα καταστρεπτικός στο τέλος, είναι:

  • πανικός και αίσθηση ότι γκρεμίζεται ο κόσμος (ποιός κόσμος;;;)
  • μεγάλη ανησυχία έως απόγνωση για το μέλλον
  • κριτική σε καταστάσεις μόνον με βάση την φαινομενικότητα και δημιουργία ακραίων συμπεριφορών λόγω υπερβολικού φόβου "ντυμένου" με τον μανδύα της προάσπισης αξιών. Αξίες βεβαίως και υπάρχουν και έχουμε την ιερή υποχρέωση να τις υπερασπιζόμαστε, αρκεί πρώτα να εξετάσουμε από πού προέρχονται (συμπαντικές ή γήινες)

Ο δρόμος της Αρετής σε χαοτικές καταστάσεις είναι:

  • να παραμένουμε ψύχραιμοι χωρίς πανικό
  • να αντιλαμβανόμαστε ότι το μόνο που μπορεί να χαθεί είναι αυτό που ΔΕΝ λειτουργούσε σωστά, το ψεύτικο, το συμβατικό, το προσποιητό, το κοινωνικά κατασκευασμένο για να εξυπηρετεί κάποιους αλλά όχι την ανθρώπινη ύπαρξη
  • ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ, ΓΝΗΣΙΟ ΚΑΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ ΠΟΤΕ!
    Άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας για το ότι θα χάσουμε κάτι πολύτιμο και αναντικατάστατο.

Κατ' επέκταση, σε χαοτικές καταστάσεις καλούμαστε να επιλέξουμε:

  • αν έχουμε την οπτική γωνία του αλυσοδεμένου στο Σπήλαιο του Πλάτωνα, που βλέπει μόνον τον κόσμο των σκιών και διαπληκτίζεται με άλλους για το ποιά σκιά είναι καλύτερη, ή
  • την οπτική γωνία του Σοφού, που βγήκε έξω από το Σπήλαιο και είδε την ουσία των όντων και όχι την σκιά τους

Ως ανθρωπότητα κάποτε θα βγουμε όλοι από το Σπήλαιο του Πλάτωνα. Η διαφορά είναι ότι ο Σοφός θα ξεκλειδώσει πιό εύκολα τις αλυσίδες του μέσω της αληθινής γνώσης και της πρακτικής εφαρμογής της, ενώ ο αλυσοδεμένος θα ματώσει ψυχή τε και σώματι πολλές φορές μέσα στον κύκλο των ενσαρκώσεων για να το καταφέρει. Αυτή είναι και η μόνη μας επιλογή στο γήινο πεδίο.

Μέσα στην αναστάτωση του χάους ανακαλύπτουμε τί είμαστε, αν είμαστε κάτι (Orson Scott Card)
Το χάος γεννάει την τάξη (Φρήντριχ Νίτσε)
Οι δειλοί πεθαίνουν πολλές φορές πριν τον θάνατό τους (Σαίξπηρ)

Η αφανής αρμονία περικλείεται μέσα στην φαινομενικότητα του χάους και γίνεται αντιληπτή σε όποιον δεν εστιάζει στις σκιές.

Εμείς ψάχνουμε την αφανή αρμονία, που είναι ανώτερη της φανερής. Η αύξηση του φωτός μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο αυτήν την νοητική μας αναγέννηση συμβολίζει.

Καλό μας χειμερινό ηλιοστάσιο!!!

Σημείωση: η αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνον αν είναι εμφανής η πηγή

  • Εμφανίσεις: 1340

Σοφά λόγια...

Πάντα κατ’ αριθμόν γίγνονται
Πυθαγόρας
Πυρ μαχαίρα μη σκαλεύειν (μην οξύνεις επιθετικες διαθεσεις)
Πυθαγόρας