Η "κολαση" οπως και ο "παραδεισος" δεν ειναι καποιοι ... μακρινοι τοποι, αλλα εσωτερικες καταστασεις που δημιουργουμε εμεις στον εαυτο μας ή φαινεται οτι μας δημιουργουν οι αλλοι, και το τελικο βιωμα το ρυθμιζει παντα η δικη μας επεξεργασια των δεδομενων και η ανταποκριση μας σε αυτα.
Μερικα εξωτερικα γεγονοτα (καθολου ... σπανια ανεκαθεν και ειδικα τον τελευταιο καιρο) σε προσωπικο / κοινωνικο / παγκοσμιο επιπεδο δινουν πραγματι την εσωτερικη αισθηση οτι περναμε απο μια κολαση.

Το ερωτημα ειναι πώς βγαινεις απο αυτην;
Το σημειο "κλειδι" ειναι μονο ενα.

Αντιμετωπιζεις το θεμα ως θεατης ή ως παικτης;
Ολα ξεκινουν απο την εσωτερικη διαχειριση και επεκτεινονται στην εξωτερικη δραση.

  - Ο θεατης επιτρεπει στις συμπεριφορες και στα "θελω" των αλλων να ρυθμιζουν την ζωη ΤΟΥ, διεγειρονται μεσα του ... απειρα αρνητικα συναισθηματα, τον κατακυριευουν, χανει την δυνατοτητα αναλυτικης - λογικης σκεψης, με αποτελεσμα οι πραξεις του να ειναι οι ενεργειες ενος ... αφρονος και καταληγει να υπομενει ως ανημπορο θυμα.
Μεσα απο αυτα θετικο αποτελεσμα φυσικα και δεν προκυπτει και αυτο που μενει ειναι η αισθηση οτι μας προδωσε η ζωη η ιδια (οχι μονο συγκεκριμενα προσωπα), αμφιβολια για το αν αξιζει να εμπιστευεσαι τελικα οτιδηποτε και μια ... συγχιση γενικως.
Αυτος ειναι ο δρομος της ηττας.

 - Ο παικτης θα συνεχισει να προχωραει μεσα στην "κολαση", χωρις να αφηνεται στην παθητικοτητα.
Πως μπορει να γινει αυτο πραξη στην καθημερινοτητα;
Επιδιωκουμε να κραταμε εστω και με ... σπρωξιμο την διαθεση μας καλη, κανοντας εστω και μικρα απλα πραγματα που μας ευχαριστουν (παντα υπαρχουν), αρκει να ειμαστε σε καποια δραση.
Αυτο δεν ειναι κατι λιγο, διοτι προϋποθετει ενεργοποιηση ικανοτητων και οχι αδυναμιων.
Σιγα - σιγα παιρνουμε τα "πανω" μας και ειμαστε σε θεση να ενεργοποιησουμε και αλλα κομματια του εαυτου μας που περικλειουν περισσοτερες ικανοτητες.

Αν κανουμε εμεις το πρωτο βημα να μπουμε σε καποια δραση και να ξεφυγουμε απο το τελμα του θεατη, η ιδια η ζωη αποδεικνυει οτι αρχιζουν να συμβαινουν ευχαριστες εκπληξεις μεσω απροβλεπτων γεγονοτων και αυτο μας ενεργοποιει περισσοτερο.

Η "κολαση" τρεφεται απο το σταματημα μεσα σ΄αυτην.
Το κουραγιο να προχωρησουμε, να ειμαστε σε δραση, εστω και αν φαινονται ολα "μαυρα" γυρω μας, ειναι ο δρομος της εξοδου και καποτε (γρηγορα ή πιο αργα, αναλογα με το θεμα που διαχειριζομαστε) θα βγουμε απο αυτην.
Αυτος ειναι Συμπαντικος Νομος ασαλευτος και αιωνιος.
Μπορουμε να το φτιαξουμε και ως εικονα στο μυαλο μας, με μια "κολαση" γυρω μας σε χρωματα της επιλογης μας και εμεις να προχωραμε συνεχεια, απλως λεγοντας στον εαυτο μας "περπάτα - περπάτα - περπάτα".

Μεσα σε ολη αυτην την διαδικασια ειναι εξαιρετικα αξιολογο και σημαντικο να επιδιωξουμε να συνειδητοποιησουμε (χωρις κριτικη και ενοχες, διοτι ειναι χαμηλες δονησεις και ταλαιπωρουν την ψυχη) τις αιτιες των γεγονοτων που συμβαινουν στην ζωη μας και τα βιωνουμε ως "κολαση".
Και ... ΕΚΕΙ βρισκεται ο αληθινος θησαυρος ολης της καταστασης και το πραγματικα ενδιαφερον μερος της ολης υποθεσης.
Αυτου του ειδους οι συνειδητοποιησεις ειναι που μας οδηγουν τελικα στον "παραδεισο", εστω και αν χρειαστηκε να περασουμε μεσα απο την "κολαση" για να φτασουμε σε αυτον.

Τελικα ολα αξιζαν τον κοπο!

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΑΝΟΙΞΗ!!!

Σημειωση : η αναδημοσιευση επιτρεπεται μονον αν ειναι εμφανης η πηγη.

  • Εμφανίσεις: 4248

Σοφά λόγια...

Πάντα κατ’ αριθμόν γίγνονται
Πυθαγόρας
Εισχωρήστε στα βάθη του Εαυτού σας και αντικρύστε την απεραντοσύνη του χρόνου και του χώρου. Αφουγκραστείτε το τραγούδι των άστρων, καταλάβετε τη γλώσσα των αριθμών
Πυθαγόρας